Lądujemy w jednym z trzech restauracyjko-barów, w którym zawitaliśmy już wcześniej. Wtedy nawet również zamówiliśmy wrzątek.

Każdy z nas piekielnie głodny. Każdy zamawia co innego. Menu po gruzińsku i angielsku, przy czym Panie wcale nie znają angielskiego i jakby miały zupełnie w poważaniu obsługę swoich gości. Młoda dziewczyna na jednej ręce niesie tacę z talerzami, na drugiej noworodka. Nie wiemy, czy ręce wyciągać ku talerzom czy by ratować maluszka.

Po paru minutach Asia i Janek dostają jakieś placki. 3 kwadranse i 2 zapytania później, moich jajek na twardo ciągle nie ma. Oczywiście komentujemy to głośno śmiejąc się.

Cyrk się rozkręcił, gdy pytamy o wrzątek. Dzień wcześniej dziewczyna zrozumiała, dziś już nie.

W  końcu Janek zamawia herbatę i pokazuje, żeby nie wsadzać woreczka. Jak bardzo trzeba nie chcieć nas zrozumieć, żeby pomyśleć, że tak usilnie i z uporem ktoś prosi o wsadzenie herbatki do wrzątku przy zamawianiu tego gorącego płynu.

Janek szybko wyjmuje woreczek herbaty i wrzuca kaszę.

Kaszka dla dzieci o smaku herbacianym – jak to nie pomoże Gosi, to już nic nie poradzimy.

2 dni później poznajemy Gruzinki z polskiej restauracji. Umawiamy się z ich szefową, Polką że wpadniemy rano skorzystać z łazienki i wrzątku. Wchodzimy po 9, tuż po otwarciu. Nie możemy skorzystać z łazienki, bo jeszcze zamknięte. Wrzątku też nie dostaniemy, bo przecież jest zamkniętę -powtarza kobieta stojąca metr od pstryczka do elektrycznego czajnika. Tak zapamiętałyśmy Gruzinki z Mestii 😉

Wracając do wrzątku. Naszym bitwom z herbatą, ku ogólnej uciesze, przyglądała się para Polaków. Tłumaczą, że oczekiwanie na posiłki i ogólna zlewka to norma . Może i racja, wcześniej nie zauważyliśmy, jakoś nam się nie spieszyło do chorej, ani nikt nie był tak bardzo głodny. Albo po prostu nie korzystaliśmy z restauracji. Nie wiem, może płacenie za posiłek to coś tak dalekiego od kultury gruzińskiej, że nie mają oni szacunku do osób praktykujących takie zjawiska.

Polska dziewczyna pyta, o co chodzi z kaszą.

I takim oto cudem, wracamy do naszej umierającej, wprawdzie z 1,5 godzinnym opóźnieniem, z herbacianą, zimną kaszą, ale… z polskim lekarzem! 😉

Marek jest wojskowym a Ania pediatrą. Małżeństwo, które bardzo aktywnie spędza każde wakacje. Co więcej, poprzedniego dnia, minęliśmy się w drodze na lodowiec.

Nasza prywatna lekarka naszpikowała Gosię witaminkami i wspólnie udaliśmy się do muzeum z najładniejszym widokiem na świecie. Nowoczesny budynek z normalnymi łazienkami, wifi i klimą. Wystawa oczywiście też w porządku 😉 Piękne, urzekające biblie, mam nadzieję, że bardziej zagospodarują miejsce, bo jest go sporo.

Trochę tam posiedzieliśmy, po czym zebraliśmy graty w celu wyjazdu z Mestii i w ogóle z gór.

Żeby nie było za prosto, teraz Janek zaczął chorować. Bardziej niż śnieg zaskakujący kierowców w zimie, nas zadziwiło, że już popołudnie.  Park zamienił się w miejsce intensywnej kontemplacji, czego wynikiem były przemyślenia, dotyczące słońca chowającego się za horyzontem i tego konsekwencji. W efekcie stwierdziliśmy że chyba zostaniemy na noc. W celu zdobycia nowych doświadczeń, udaliśmy się na przeciwległe wzgórze.

I to była jedna z najwspanialszych decyzji podróżniczych w moim życiu 😉

Miasteczko kompletnie zmieniło charakter na  kamienną osadę. Szliśmy teraz pod wieżyczkami, z których bronili się mieszkańcy już  X stuleci temu.

I gdy już wypatrzyłam opuszczoną chałupkę, z której wystawało sianko, nęcąc nas swą obecnością… pojawiły się dzieciaki.

– Guesthouse, guesthouse?

– Niet, dziena

– Nie gadaj z nimi, bo zaraz cała wiocha się tu sprowadzi! – ja już znam ten najgroźniejszy typ lokalnych mafii.

Za późno. Janek już pyta o miejsce na namiot i jest prowadzony wyżej w ciemność. Spacerek coraz wyraźniej jest okraszany siermiężnym sapaniem. Gdy już nikt nie potrafi ukryć swoich świstów, skręcamy w potężną furtkę, dziedziniec i kolejną bramę na łąkę, z której rozpościerała się mistrzowska nagroda za ten straszny wyczyn fizyczny.

Dzieci się nagle rozmnożyly i teraz każdy chce z nami rozkładać namiot, co zajmuję przynajmniej 3 razy dłuzej niż zwykle 😉

Przydeptuję coś, co wydaję kruche dzwięki łamanych kości i flaków wylewających się z ciałka, powiedzmy takiej myszki. Rozglądam się nad miejscem pochówku biednej istotki, byleby dziś spokojnie zasnąć, przełamuję się by spojrzeć na trupa… a on jakiś fioletwy…

 

Te niesamowite dzieci zabrały nas do Tajemniczego Ogrodu i właśnie umawiają się na wspólną wycieczkę w góry następnego dnia.

Następnego dnia godzina trochę po  6 rano a my…  c.d. Góry Mestii